6 Oktober: Gansbaai
De struisvogeleieren bij het ontbijt smaken heerlijk. We nemen nog een paar struisvogelveren mee en gaan daarna op weg naar Gansbaai, zo'n tweehonderd kilometer van Witsand vandaan.
Het begin van deze rit is onverharde weg en dat zal het grootste gedeelte van de dag zo blijven. We rijden door de onderbuik van Western Cape. Het landschap is fenomenaal. Na vijfentwintig kilometer doemt een obstakel op, de Breede rivier. Hier geen mooie brug maar de laatste handbediende pont van Zuid-Afrika.
De pont ligt aan de overkant van het water en na enig zwaaien hebben de drie veerlieden ons in de gaten. Ze gorden de sleepbanden om en trekken gedrieën de pont naar de overkant. Het duurt een paar minuten voordat de pont vaart krijgt maar dan komt hij er rap aan.
Als de pont op onze oever ligt rijden we de auto erop en genieten van het panorama in de vroege ochtend terwijl de mannen zich in het zweet trekken. We besluiten om ze geen bonnetje te laten uitschrijven zodat ze de twee euro voor de overtocht in hun eigen zak kunnen steken.
Noot. Aan alles komt een eind. In 2020 is deze pont vervangen door een heuse gemotoriseerde versie. Er is nu zelfs een Facebook pagina aan gewijd.
Vroeg in de middag komen we aan in Gansbaai en gaan op zoek naar de enige rederij die vergunning heeft om walvistochten te maken. Die bevindt zich in Kleinbaai, ietsjes verderop. We besluiten om in een van de cottages van Dyer Island cruises onze intrek te nemen. Die middag vertrekt de boot om half drie en er is nog plaats.
Na instructies te hebben gekregen, zwemvesten en warme kleren aan te hebben getrokken schepen we ons in om de oceaan op te gaan.
Na tien minuten varen ziet de uitkijk al de eerste walvis. De boot mag een walvis tot op vijftig meter naderen en moet dan de motor uitzetten. Het is aan de walvis of hij nieuwsgierig genoeg is om dichterbij te komen. We hebben ook twee kinderen aan boord en de walvissen worden aangetrokken door de hoge kinderstemmetjes.
Deze walvis komt erg dichtbij en we zijn opgetogen. Het is niet eenvoudig om van deze zuidkaper te zien wat zijn kop, mond of ogen zijn. Dit plaatje maakt het wellicht het verschil tussen een bultrug walvis (humpback) en een zuidkaper walvis (southern right) iets duidelijker.
We nemen na een half uur afscheid van de walvis en varen door. Na heel veel zoeken komen we er nog een tegen. Deze komt minder dichtbij maar levert ook mooie plaatjes op.
Walvissen zijn zoogdieren die af en toe moeten ademhalen. Dat doen ze door de gaten boven op de kop en spuiten dan een fontein water omhoog.
Na de walvissen varen we door naar Dyer island voor de zeehonden.
