4 Februari: Zipaquirá
We beginnen de dag met het ophalen van de huurauto. Dat blijkt nogal wat voeten in aarde te hebben. De voucher zegt dat het verhuurbedrijf in het centrum is. Dat blijkt niet zo te zijn, het is helemaal in het noorden. Als we daar aankomen is onze reservering zoek en de baas van het kantoor nog niet gearriveerd. Het kost ons bijna een uur daar voor we weg kunnen rijden in onze Kia Picanto. Als doekje voor het bloeden krijgen we een upgrade naar de luxere uitvoering.
We worstelen ons door het verkeer heen naar een min of meer snelweg op weg naar Zipaquirá, beroemd vanwege zijn "catedral del sal". De kathedraal is ingericht in een ondergrondse zoutmijn. Net als op de berg van Montserrate is er hier een "via dolorosa" langs veertien kapelletjes die de veertien statiën uitbeelden. Onderstaand één ervan.
Ook zijn er grote, hoge ruimtes waarin kerkdiensten worden gehouden.
Mariabeelden zijn goed vertegenwoordigd.
Geen kerk of kathedraal zonder tollenaars. Hier is dat een lange gang met ondergrondse souvenirwinkeltjes.
Er is nog een tour door het mijngedeelte. Maar of het wat wordt... Hij heeft er een hard hoofd in.
We eten wat empanada's in het stadje en gaan welgemoed op weg naar Villa de Leyva. De eerste kilometers gaan vlot maar dan zegt onze gps dat we af moeten slaan. We volgen de instructies maar dat hadden we beter niet kunnen doen. De weg wordt steeds slechter. Terug is ook geen optie, wie weet wordt het straks beter hopen we. Ja, uiteindelijk wel, maar niet na eerst anderhalf uur over steeds smaller wordende onverharde paden te hebben gereden. Over de honderdacht kilometer doen we drieënhalf uur.
Compleet uitgewoond komen we om half zes aan in de lodge van vandaag, Molino la Mesopotamia. De lodge is een tip van Luis en Sandra. Authentiek dat wel, zeker de krakende en piepende bedden, maar echt comfortabel is het niet. We storten neer en gaan vroeg naar bed.
