16 November: Phani Mchangani
Helaas, we hebben een minpuntje te pakken, de bedden zijn hard. Voor de rest zijn we dik tevreden hier. Vandaag blijven we de hele dag in en om het resort. De receptie van het resort ademt de sfeer van duizend en één nacht uit. Voor ons worden het er slechts vijf...
De kamer van binnen en het zwembad hebben we al eerder op de foto gezet, het huisje waar we verblijven nog niet. Elk huisje bestaat uit zes kamers. Overal rondom de huisjes is er de schitterende tuin. Op de voorgrond ons huisje.
Het is een eindje lopen naar de huisjes achter ons. Dat zijn de huisjes op de heuvel. Het lijkt niet hoog, maar als je de trappen op loopt dan komt het zweet met straaltjes van je af.
Een impressie van het strand voor het resort. Er zijn een behoorlijk aantal
"beach boys" die je belagen als je het strand oploopt. Ze worden door
bewakers op
afstand van de vrijwel overwegend blanke toeristen gehouden. De lastpakken mogen
alleen op het kleine stukje openbaar strand komen wat direct aan de oceaan ligt.
Dat strand is, zeker bij laag water, gewoon een voetpad/fietspad. Een drukke verkeersader waarover o.m. kokosnoten worden vervoerd,
een peinzende visser loopt,
zedig geklede dames zich voortbewegen
en ook minder zedig geklede dames vertoeven...
Vrijwel altijd liggen er bootjes voor de deur. In de verte ligt een klein eiland, Mnemba, waar Peet later deze week gaat duiken.
In de middag rijden we naar Nungwi, helemaal in het noorden van het eiland. Het ziet er daar niet veel anders uit dan in onze omgeving. Het ene resort na het andere en de één nog luxer dan de andere. Tussen de resorts staan de armetierige hutjes van de locale bevolking. Het is af en toe wel slikken als je dit schrille contrast ziet.
De meeste resortgangers komen overigens niet van de compound af, behalve voor een tour naar Stone Town, de hoofdstad. Er zijn weinig mensen die, zoals wij, een auto huren. Op de ruime parkeerplaats staat onze Escudo dan ook moederziel alleen.
