30 Oktober: Vilankulo
Vandaag komen we bij van het dagje Bazaruto. Veel doen we niet, er is een zwembad in de tuin waar we af en toe in rollen en tussendoor lezen we wat. Tenminste dat is het voornemen, maar een horde blanke kinderen van expats verstoort de rust met hun geschreeuw. We zijn blij als ze na een uur of twee verdwijnen. Dan komt er nog een stel locals met kinderen en pas als die eindelijk weg zijn daalt er een serene rust over onze tuin. In de middag maken we nog een wandeling over het schitterende strand hier en omdat het ons prima beviel dineren we nogmaals bij Casa Rex.
31 Oktober: Praia de Tofo
In ruim vier uur rijden we de driehonderdtwintig kilometer van Vilankulo terug naar Tofo. Dit keer zonder oponthoud door overijverige politieagenten. We worden hartelijk begroet door de receptie, de mensen van de duikschool en van het restaurant. Onze bungalow wordt nog even snel schoongemaakt, we zijn weer thuis! Hier voelt het als een vakantie zonder zorgen.
Peet wil dolgraag een poging wagen om mantaroggen te zien. Morgenochtend staat een duik gepland naar Manta Reef. Het rif is een soort wasstraat voor deze beesten waar ze door kleine visjes schoon worden gelikt. Probleempje is dat het rif op vierentwintig meter diepte ligt en zijn brevet tot achttien meter gaat. Geen nood, je kunt een "deep adventure dive" module doen. Als je daarvoor slaagt kan je tot dertig meter diepte duiken. Die module betekent dertig pagina's uit de PADI bijbel bestuderen, wat vragen maken en een reactietest uitvoeren, zowel aan de oppervlakte als op diepte. Dat heeft Peet er wel voor over.
's Avonds eten we wat we hier vrijwel altijd eten, een seafood platter (gamba's, calamares, groot stuk kingfish, patat en rijst).
1 November: Praia de Tofo
Vroeg op voor de duik. Het is vijfenveertig minuten varen naar het rif en er
staat een behoorlijke golfslag. De schipper scheert rakelings langs een knoert
van een
walvishaai, een ongevaarlijke haaiensoort die op plankton leeft.
Hij kan tot achttien
meter lang kan worden.
In de verte zien we ook nog bultrugwalvissen zwemmen.
Eenmaal op de bodem gaat de test prima en mag Peet verder met zijn duik op grotere diepte. Het zicht daar beneden is zeer goed, duizenden vissen, kreeften, morenen, teveel om op te noemen. Manta's laten zich helaas niet zien. Tja, dat is de natuur, die laat zich niet sturen.
Deze duik is erg vermoeiend en na terugkeer in de bungalow is het beste er dan ook van af. We ondernemen nauwelijks meer iets dan de gebruikelijke activiteiten, zonnen, lezen en naar het internetcafé. Een andere vaste bezigheid is over de rand van het terras uitkijken naar bultrugwalvissen die, als je geluk hebt, hier vlak langs de kust voorbij zwemmen. Mensen kijken doen we ook graag, vandaag zijn het spelende kinderen...
2 November: Praia de Tofo
Na vele goede verhalen te hebben gehoord gaan we ook eens ontbijten in het Barra beach resort. Dit resort, het klinkt misschien gek, ligt in het plaatsje Barra, een strand een kilometer of tien noordwaarts. Er is een binnenweggetje om er te komen, maar dat blijkt al snel ook weer een zandbak te zijn. We zijn te lui en gemakszuchtig om voor dit kleine stukje de lucht uit de banden te laten lopen. Het kost veel moeite de Terios in het rechte spoor te houden. Af en toe moeten we een schietgebedje doen om te voorkomen dat we vast komen te zitten. We vergeten foto's van onze benauwde gezichten tijdens deze tocht te maken...
In het Barra resort is het ontbijtbuffet er eentje waar we al een poosje van dromen. Noem maar op, het is er. We eten ons klem en lopen daarna over de compound van deze peperdure bedoening. Ontbijten oké, maar een verblijf hier ambiëren we niet. Daarvoor lijkt het ons teveel op een afgeschermde gevangenis en bovendien kunnen we dit echt niet betalen. We kijken nog even naar het weerbericht dat hier hangt en alles klopt met onze waarnemingen, het wordt weer behoorlijk warm vandaag.
In de middag gaan we boodschappen doen in Tofo. We worden overal benaderd door jochies die je van alles willen verkopen. Nee, we hebben niks nodig, maar blijven wel vol bewondering staan kijken naar de vele kunstige houten beelden.
Zo ziet Tofo dorp er uit als je het via de enige bestrate weg binnenrijdt.
Er is een levendige handel in groenten, fruit en vis.
Deze rondborstige dame wil eigenlijk niet op de foto en probeert zich te verschuilen achter een paaltje. Dat lukt net niet helemaal.
En zo glijden de dagen hier langzaam voorbij. We maken plannen voor de komende dagen waar naar toe en wanneer we hier weg gaan. Besloten wordt nog een dag in Tofo te blijven. Overmorgen rijden we dan naar Chidenguele, zo'n tweehonderddertig kilometer zuidwaarts aan de kust.
Daarna willen we dwars door het binnenland naar het Limpopopark gaan. Dat park grenst aan het Krugerpark in Zuid Afrika. Tesamen met nog wat parken moet dit eens het Great Limpopo Transfrontier Park gaan vormen. Vanuit het Limpopopark kunnen we dan doorsteken via het Krugerpark naar Zuid Afrika.
