29 Oktober: Magaruque
We hebben geboekt bij Sailaway. Ook dit is weer zo'n onderneming die wordt gerund door blanken met zwarten als personeel. Een soort van neo- kolonialisme lijkt het wel. Vrijwel alle hotels, duikscholen, restaurants etc. zijn in handen van Zuid Afrikanen en Engelsen. De Mozambikanen zijn hier de schoonmakers, obers en koks. Een schril contrast tussen arm en rijk. We vragen ons regelmatig af wat WAMax hier te zoeken hadden.
De dhow ligt klaar om uit te varen. Dhows zijn houten zeilschepen naar oorspronkelijk eeuwenoud Arabisch ontwerp. Een kapitein, een gids en een kok, allen Mozambikanen, vormen de bemanning. De heenweg wordt op de buitenboordmotor afgelegd.
Dit is onze schipper.
Onderweg is de kok voortdurend in de weer met de voorbereidingen voor de lunch. De krabben overleven het zeker niet.
Op het eiland aangekomen houden we ons onledig met een beetje snorkelen, zwemmen, wandelen, foto's maken, babbelen met de medereizigers en natuurlijk in de zon liggen. Vier van onze medepassagiers werken voor een Spaanse touroperator, Kananga, die reizen in deze streken verzorgd. Plenty gespreksstof dus in het Engels, Spaans en af en toe Nederlands.
Wat impressies van het eiland.
We zouden hier dagen kunnen doorbrengen. Maar tegen een uur of drie moeten we helaas weer gaan.
Dan wordt het zeil gehesen en aanvaarden we de terugtocht naar Vilankulo. Onderweg komen we nog een groep grote flamingo's en een aalscholver tegen.
Iedereen gaat voldaan op een bankje liggen terwijl we langzaam naar de overkant dobberen. Als de kok nog op zijn houtvuurtje een gigantische bak maïs poft is het helemaal af.
We sluiten de dag af met een heerlijk chic diner bij Casa Rex.
