1 Januari: Santa Cruz
De eerste dag van het nieuwe jaar houden we ons voornamelijk bezig met uitslapen en zoeken naar een restaurant dat geopend is. Het eerste is gemakkelijk, het tweede vergt het uiterste van ons. Op heel de wijnroute die we rijden, in totaal honderdtwintig kilometer, is er niets open. Helemaal niets. De enige mogelijkheid is een buffetlunch bij het 5* Hotel Santa Cruz in de stad. Daar stappen we uiteindelijk iets na drie uur in de middag naar binnen. Het buffet is redelijk, de wijn is weer erg lekker, een reserva chardonnay van viña Las Niñas.
Hét voordeel van een buffet is dat je de rest van de dag niet meer hoeft te eten. We lanterfanten nog wat, kijken een film en gaan om twaalf uur naar bed. Dat was nieuwjaarsdag, ook weer gehad.
2 Januari: Talca
We zakken verder zuidwaarts af en besluiten nog een wijnstreek te bezoeken, valle de Maule. Op het platteland in de buurt van Talca vinden we een Zwitserse lodge, Casa Chueca. Dit is een mooie lodge op een prachtig terrein langs de rivier de Lircay.
Tussen ons en de Zwitserse eigenaren botert het niet echt. Ze hebben eigenlijk niets meer vrij, maar geven ons toch een kamer. Eentje die nog niet helemaal af is, maar ze rekenen wel de volle mep ervoor. Het sfeertje daar is ordnung muss sein. O wee als je bijvoorbeeld je auto niet op de juiste plaats parkeert. Dan heb je direct een klacht aan je broek. Maar goed, het is maar voor één nacht, het is bloedheet en het zwembad lokt.
Het uitzicht mag er zeker zijn.
De bedoeling is om nog éénmaal op een wine estate te gaan lunchen. Helaas zit het net als gisteren tegen. We hebben een kaart waarop de wijnhuizen staan aangegeven en ook of er een restaurant bij is. Daar blijkt dus niets van te kloppen. Na een aantal pogingen en vele kilometers wordt het een wegrestaurantje. Het eten is zozo, maar de wijn... een reserva chardonnay van Balduzzi. Ook weer erg smakelijk.
3 Januari: Villarrica
Het wordt tijd om eens wat (kilo)meters te maken en dat doen we vandaag. Ruim vijfhonderdvijftig worden het er. We zakken af naar de streek genaamd Araucanía, het historische hartland van de Mapuche indianen Het heeft hier veel weg van Zwitserland/Oostenrijk. Veel bergen, veel groen, veel meren en heel veel houten huisjes met geraniums ervoor. Hét gebak bij uitstek heet hier dan ook kuchen, say no more.
Het is hoogseizoen, dus we vrezen dat we lang moeten zoeken naar een onderkomen. Maar het zit mee, de eerste de beste lodge is raak en kamers plenty. De lodge ligt aan het gigantische Lago Villarrica (375 vierkante kilometer) en heet hosteria Hue-Quimey. De naam vermoedt Mapuche invloeden. De eigenaresse heet Haydeé en dat lijkt verdacht veel op het Duitse Heidi. Dit is een echt Hans en Grietje huisje. Alles is van hout, zowel van binnen
als van buiten. We hebben de kamer rechtsboven op de foto. Dus met balkon én geraniums!!!
Zoals gezegd ligt de lodge aan het meer en dat kunnen we vanuit de kamer bewonderen.
Wat we net niet kunnen zien vanuit de kamer, maar wel voor de lodge is de vulkaan Villarrica met zijn sneeuwwitte top. Goed kijken hoor, dan kan je hem ook zien. De top lijkt net onderdeel van de wolken.
Op het meer kan je een rondvaart maken met een catamaran.
Of zelf peddelen met een waterfiets. Jaja, dolle pret hier.
Dat we in het zuiden zijn is merkbaar, de temperatuur moet een stapje terug doen. Als de zon schijnt dan is het oké en kan het zomaar drieëntwintig graden worden. Is het bewolkt en dat is het hier snel, dan hebben we meer Hollandse voorjaarstemperaturen. 's Avonds komen de fleecejes weer van pas.
Overigens is Chili nog gewoon in kerstsfeer. Het stadhuis heeft een kerststal boven de ingang, die verlicht is in de avond. Als je goed kijkt zie je het vulkaanstoplicht. Die waarschuwt als er een uitbarsting op stapel staat. Gelukkig staat ie vandaag op groen.
