8 December: Parque Nacional Lauca
Adembenemend. Dat is Parque Nacional Lauca. Letterlijk en figuurlijk. Vanaf Putre, dat al op 3500 meter ligt, gaat de weg rap verder omhoog. Lauca ligt grotendeels boven de 4500 meter. Veel groeit hier niet meer. Je zou het niet zeggen, maar we zitten toch in subtropisch gebied. De keel moet dan ook veel gesmeerd worden.
De berg- en vulkaantoppen zijn bedekt met eeuwige sneeuw. Door het smeltwater kunnen hier toch, ondanks de spaarzame begroeiing nog aardig wat diersoorten leven. Wat er groeit is voornamelijk mosachtig. We zien niet alle inwoners van Lauca, wel de zeldzame Darwins nandoe. Dit is een loopvogelsoort. Ze lijken wel wat op struisvogels.
De "nimble footed" vicuňa kom je hier ook veel tegen. Van de vacht van deze bambi's worden veel truien gefabriceerd. De Inca koningen wilden niets anders dragen dan vicuña mantels.
Op de achtergrond twee stratovulkanen op de grens van Chil en Bolivia. Rechts de 6342 meter hoge Parinacota en links de iets kleinere Pomerape.
Er is hier ook een wolmuizensoort die lijkt op een konijn met een hele lange staart, de viscacha.
We gaan al hoger en hoger tot we bij het Lago Chungara zijn. Dit is op 4517 meter één van de hoogst gelegen meren ter wereld. Wij snakken inmiddels naar adem. We proberen ons op de been te houden met een soort kruidenthee die de Aymara's drinken, chachacoma genaamd. Ondanks dat is het hijgen bij elke pas.
Het meer ligt op minder dan tien kilometer van de Parinacota die glashelder voor ons opdoemt.
We duiken van de weg af en nemen een dirt road naar beneden aan het meer. Daar besluipen we de flamingo's en nemen een close-up. De eerste foto is niet digitaal ingezoomd, de tweede wel.
Wat later komen we aan bij de grens met Bolivia. Daar staan de vrachtwagens in de rij om Chili binnen te mogen komen. Bolivia heeft geen zeehaven, daar hebben de Chilenen een kleine eeuw geleden voor gezorgd. Op de voorgrond spiegelen de flamingo's zich in het kristalheldere water.
Hierna rijden we terug richting Putre. In Parque de Lauca is er niet alleen een vulkaan die Parinacota heet, maar ook een gehucht met dezelfde naam. Er is hier werkelijk helemaal niets te beleven behalve een mooi spierwit kerkje uit de 1670, gemaakt van klei. Terecht een nationaal monument.
Een Aymara vrouw breit de zoveelste wollen muts op een soort houten saté pennen.
Terug in Putre storten we in. Eind van de middag laten we het zuurstofgehalte
in ons bloed meten. Het blijkt nog reuze mee te vallen. Peet 91%, Mar 87%.
95%
of hoger is normaal. Tussen de 91 en 94% is lager dan normaal maar "nog geen reden om je
zorgen te maken". Kom je daaronder kan het leiden tot klachten als benauwdheid, moeheid, verwardheid en onrust.
Jaja, zoiets dachten we al. Maar goed, we hoeven nog niet de zuurstoftent in.
