6 November: Naar Ngorongoro
Om zeven uur gaan we aan het ontbijt. Een half uurtje later zitten we weer in de land cruiser op weg naar de gate van Tarangire. Onderweg is er toch van alles te zien, nog een dikdik bijvoorbeeld.
Deze zadelbekooievaar is een vaste bewoner van Tarangire en geen migrant zoals we die af en toe in Holland tegenkomen.
Deze engerd is een rüppells gier.
Hij is niet alleen...
Ook hier zien we een leeuwin op jacht. Nou ja, zien... Alleen haar achterkant.
Een olifant onder een baobab. Als je goed kijkt kan je zien dat de boom aan de onderkant zijn bast mist. Die vreten de olifanten er af in de droge periode om het sap dat de bast bevat.
Vraag: Hoe kun je zien dat dit een Afrikaanse olifant is? Antwoord: Zijn oor lijkt op de kaart van Afrika.
Tot slot lopen we een zebramangoeste tegen het lijf. Hij is van kop tot staart zo'n veertig centimeter lang en is zo vlug dat hij lastig te fotograferen is.
De rit van Tarangire naar onze nieuwe lodge duurt een uur of drie, inclusief een koffiebreak.
Het moet gezegd, de Ngorongoro luxury lodge slaat ons met stomheid. Wat een luxe, onze monden vallen open en de oooh's en aaahh's zijn niet van de lucht. Hieronder een foto van een huis. En nee, dit is geen twee onder een kap, dit is één huis.
Wat dacht je van een woonkamer van zes bij zes meter? Met open haard, bank met muskietennet en een riant bankstel?
Ook de slaapkamer is zes bij zes meter en ook hier een open haard en een ligbank. Wat je niet kunt zien is dat er, als wij aan het dineren zijn de kamer klaar wordt gemaakt voor de nacht. Dat betekent chocolaatjes op de kussens, een warme kruik in het bed en een kleedje met de tekst "Good Night" voor het bed.
Het terras is helaas wat kleiner, vier bij zes meter. Met een riant uitzicht, dat dan weer wel.
Het is hier ook nog all-inclusive en we nemen het ervan. Om vier uur zitten we op het terras op de bank met een bel Chileense sauvignon blanc in de hand. Dit kunnen we lang volhouden...
Voor het diner halen we aan de bar nog een bel en ploffen neer op een van de banken voor de open haard in het restaurant. We raken aan de praat met een Colombiaans stel, Luis en Sandra, waarmee we gezellig en met aardig wat wijntjes dineren. Om half tien gaat ons lampje uit, morgen weer vroeg op.
