8 November: Serengeti
Met pijn in het hart verlaten we de Ngorongoro luxury lodge en nemen na het ontbijt afscheid van Luis en Sandra, het Colombiaanse stel dat we hier hebben ontmoet.
We vertrekken om acht uur voor een lange lange rit naar de Serengeti. De weg is bar slecht en al rijdend ben je de hele tijd ongewild aan het klappertanden. Onderweg komen we veel beschilderde Masai jongetjes tegen die met een stok in de hand staan te springen in de hoop dat we stoppen en een betaalde foto van ze nemen.
Dat doen we dus niet, we stoppen wel voor een gratis plaatje van een groep van een kleine twintig langnekken.
Na een dikke drie uur doemt de poort van het park voor ons op. Hehe, we zijn er, denken we, maar we moeten nog een half uur over een betere weg naar de kaartjesverkoop voor we "echt" in de Serengeti zijn. NB. Het is vandaag vrijwel onbewolkt, de wolken op de foto zijn dan ook stofwolken. Die hebben we onderweg in ruime mate mogen happen.
Het Serengeti National Park is ongeveer half zo groot als Nederland. De naam betekent "eindeloze vlakte" in het Masai en dat blijkt te kloppen zo merken we al direct tijdens het half uur rijden naar de werkelijke entree.
Bij de kaartverkoop drinken we koffie en brengen een bezoek aan het toilet. Hieronder het invalidentoilet "Serengeti Style" met heuse luipaardprint steunen.
Een aantal locals staan bij de kaartverkoop te wachten op het vertrek van de bus, een kleurrijk schouwspel.
Inmiddels weten we wat meer over de grote migratie. Twee keer per jaar trekken alle planteneters (anderhalf miljoen gnoes, tweehonderd duizend zebra's en driehonderdvijftig duizend gazelles) zo'n negentienhonderd kilometer rond in Serengeti en het aangrenzende Masai Mara om genoeg water en groen gras te vinden om te overleven.
Het is nu niet de tijd van de grote migratie. Toch treffen we in het zuiden een aantal grote groepen gnoes en zebra's aan. De grootste daarvan schatten we in op zo'n vijfduizend. Een indrukwekkend gezicht!!! Je kan blijven afdrukken...
Close-up zijn ze ook erg leuk. Ze kijken wat dom uit de ogen, maar dat komt omdat ze niet al te veel kunnen zien. Ruiken gaat ze des te beter af. Bij de zebra's is dat net andersom, die ruiken weer minder goed en zien veel beter. Het is daarom dat "de lamme de blinde helpt" en ze samen de migratie doen.
Het gezegde is hier "als er één gnoe over de dam is dan volgen er meer". De logica ontgaat ons volkomen als we een troep een grote waterplas zien oversteken. Zeg maar vijftig meter meer naar rechts en ze houden droge voeten door er omheen te lopen. Maar als er eenmaal eentje gaat dan volgt de rest zijn sporen.
Na dit schouwspel rijden we via allerlei weggetjes naar ons onderkomen voor vanavond, de Serengeti Serena Safari Lodge. Die is lang niet zo luxe als we de afgelopen dagen gewend waren. De kamer is bloedheet en nog niet half zo groot dan alleen onze slaapkamer van gisteren.
De lodge wordt voornamelijk bevolkt door grote groepen pensionado's. De meesten daarvan zijn gekleed in fonkelnieuwe bush outfits compleet met gevechtspetten of junglehoeden en spierwitte spillebenen. Ze kunnen zo figureren in een prentenboek met als titel "met oom Arie op safari". Als je nagaat dat je de hele dag in een auto zit en alleen maar loopt van de parkeerplaats naar de lodge is deze dracht een klein beetje overkill.
Het diner valt ons wel mee, zeker omdat we na behoorlijk wat aandringen een tweepersoons tafeltje buiten op het terras hebben weten te regelen, ver van de groepen af.
