13 Februari: Ponta do Sol
Achteraf gezien was het kennelijk toch iets teveel van het goede gisteren. Mar is vandaag weer terug in de lappenmand en meer in bed dan op de been. Tegen het middaguur verlaten we de kamer om wat te gaan eten. Daarna maken we een (beter) filmpje van een binnenkomend vissersbootje.
De rest van de dag brengen we voornamelijk door op de hotelkamer. We zoeken voor
de verandering een andere eetgelegenheid op. Het enige exotische is de naam van
het restaurant, Bukinha Salgod. Geen idee wat dat betekent, het is er wel
gezellig en vooral lekker rommelig. Petit fute zegt hierover: "Un bon restaurant
pour les petits budgets où vous prenez votre repas dans une ambiance familiale
et conviviale."
Noot: anno 2023 is dit restaurant "permanent gesloten".
Als avondeten neemt Mar slechts een kop soep, Peet houdt het op een bordje pasta.
14 Februari: Ponta do Sol
Ook vandaag wil het nog niet echt vlotten. Het gaat iets beter, maar het houdt niet over. We struinen wat door het stadje en strijken neer op een terrasje. Er zit een Hollands stel dat net hun bestelde maaltijd geserveerd krijgt. Die maaltijd blijkt bijzonder smerig te zijn. Zo raken we aan de praat en raden ze aan om vanavond naar Gato Preto te gaan.
's Avonds komen we het stel weer tegen in Gato Preto en babbelen verder. De wereld is klein, zeker in Ponta do Sol.
15 Februari: Porto Novo
De winst van vandaag zit hem er in dat we weer on the road zijn. We delen een taxi met de Hollanders die we gisteren op het terras hebben ontmoet en hobbelen in een uur naar Porto Novo. We hebben een hotel gereserveerd voor één nacht, Residencial Nova Cidade. Het is zeer praktisch gelegen, vlakbij de ferry terminal. Het hotel is oké, maar behoorlijk gedateerd.
Voor morgenochtend staat de ferry naar São Vicente op het programma. We zijn, vooral vanwege de nabijheid van de ferry, naar Port Novo gegaan en ook met het idee om dit stadje te kunnen bekijken. Mocht je ooit er over denken om een dag of wat in Porto Novo te besteden, doe het niet. Het is hier uitgestorven, geen ene moer te beleven, helaas. We lopen langs de boulevard en treffen daar een niet al te mooi vormgegeven communistisch aandoend standbeeld aan.
Een echt centrum is er niet, alhoewel de tekst op de winkel (vertaald: stadscentrum) doet vermoeden dat we daar wel zijn.
De aangespoelde Afrikaan heeft ook al geen klandizie.
Nog een kerkje en een kleurige muurschildering.
Dan komen we bij het plaatselijke strand waar het ook niet echt wil bruisen van de activiteit. Het beachvolleybal is hier nog niet helemaal van de grond gekomen.
Misschien wel tekenend voor deze buurt, deze gesloopte rollator...
Deze aardige vrouw heeft geen bezwaar om even te poseren. Na het nemen van de foto worden we achterna gezeten door jochies die "money, money" roepen.
We drinken nog een colaatje op een terras en dat was het wat betreft Porto Novo. We kuieren op het gemak terug naar het hotel.
's Avonds eten we pasta bij ristorante La Lampara. Het restaurant wordt gerund door een beetje maffe, stokoude Italiaan die hier kennelijk ooit is aangespoeld en blijven hangen. Wel een erg fijn terras om een paar uur door te brengen.
