12 Februari: Cova
De veelgeprezen wandeling vanuit de krater van Cova naar de vallei van Paúl is één van de populairste trips op Santo Antão. Mar voelt zich enigszins hersteld en dus gaan we, op ons dooie gemak dat dan weer wel, naar de krater. Om er te komen moeten we eerst een dik half uur rijden met een taxi. Die taxi delen we met een Hollands stel die we op straat tegenkomen en al babbelend gaat de tocht snel.
Eenmaal uit de taxi drinken we nog een bakkie koffie en daarna dalen we rond het middaguur de krater in. Van bovenaf hebben we een fraai overzicht over de krater die zo'n honderdenvijftig meter lager ligt dan de weg.
Ingezoomd vanaf dezelfde plek zien we een boer staan.
Vanaf de bodem van de krater gaat het pad omhoog naar de "uitgang".
Daar doe je het allemaal voor. Een blik op de vallei, de omringende bergen en niet te vergeten de oceaan die twintig kilometer verderop ligt. Het pad naar beneden kronkelt zich bijna loodrecht meer dan 750 meter omlaag over een afstand van 2,8 kilometer. Het is steil tot zeer steil naar beneden.
Na een half uur afdalen beginnen onze kuiten pijn te doen. Geluk bij een ongeluk is dat we vrijwel constant in de schaduw lopen. Op een gegeven moment moeten we om het kwartier even de benen rust geven.
Kijk, daar komen we vandaan.
Uiteindelijk komen we na twee uur dalen in de vallei.
Een schitterende tocht, daar niet van. Conditioneel gezien waren we er nog niet echt aan toe. Als we van te voren geweten hadden dat het zo'n zware afdaling was...
Het valt nog niet mee om een (betaalbare) taxi te vinden, maar na wat vragen hier en daar kunnen we in een pas gewassen Toyota land cruiser stappen. Gezellig met zijn drieën voorin scheuren we naar het hotel.
Zo onderhand zijn we het eten hier een beetje beu. Na de vette, smakeloze hap in het hotel van gisteren kiezen we vanavond maar weer voor Gato Preto. De kip van vanavond is helaas niet geweldig.
