16 Januari: Maun
Vandaag staat de vlucht over de
Okavango delta op het program.
Werelderfgoed, dus dat beloofd wat.
Om kwart over zeven zijn we op het vliegveld van Maun (spreek uit Ma-oen).
Na wat formaliteiten en wat wachten in de vertreklounge staan we tegen acht uur samen met Anni & Christian voor ons vliegtuig.
Het als A2-AHN geregistreerde vliegtuigje is een zes-zits Cessna U206G Stationair. Stokoud, hoe oud precies is onbekend, echter deze modellen werden gebouwd tussen 1967 en 1986. Het stationair slaat op dat het model een soort stationwagen is waar veel in kan worden geladen.
Het dashboard van de Cessna, compleet met TomTom ziet er zo uit.
We vliegen eerst over een niet al te interessant stuk land alvorens we de delta bereiken. Jammer genoeg is het waterpeil in de delta vanwege het seizoen erg laag. De delta wordt niet gevoed door overvloedige regens maar door water uit het noorden. Laag water betekent dat er ook minder dieren te zien zijn, die zitten meer noordwaarts.
We vliegen op een hoogte van 500 voet, zo'n honderdvijftig meter. De Cessna schommelt in de lucht en heeft een aardige vaart zodat fotograferen op zijn zachtst gezegd lastig is. Laat staan een filmpje maken. Deze is nog redelijk gelukt.
Het landschap wordt allengs steeds fraaier.
Dan komen we bij het stroomgebied van de Boro rivier. Dat betekent meer leven beneden ons. We zien witte vogels onder ons vliegen.
Even later wijst onze piloot een meer aan dat de vorm heeft van de kaart van Afrika.
Langs en in de rivier zien we olifanten, impala's en nijlpaarden.
Deze kudde impala's is best groot. Zeker als je inzoomt. Dan zie je ook de dikke kont van het nijlpaard in de plas wat beter.
We vliegen hierna over wat luxe lodges en nederzettingen van de lokale bevolking.
Dan zit de pret er langzamerhand op en gaan we terug naar het vliegveld. Filmpje van de landing?
Volkomen gedesoriënteerd stappen we uit. Een klein uur in de herrie zwevend in de lucht zorgt ervoor dat we wat onvast op de benen staan. We zijn weer terug op aarde. Gelukkig staat de vertaling in het Engels op dit bord anders hadden we geen idee gehad wat er opstaat...
Eenmaal buiten komen we dit chic geklede stel tegen. Ze vieren hun huwelijksverjaardag. Peet complimenteert ze met hun outfit. De man vertelt trots dat hij er nog goed uitziet voor zijn 65 jaar. Ze willen best wel voor ons poseren.
We rijden vol indrukken terug naar de lodge. Tijd voor een verlaat ontbijt!!!
Na het ontbijt verkassen we naar een andere kamer. Nu hebben we een inloopdouche ipv een ligbad. De rest van de ochtend en middag gebruiken we om de indrukken van de vlucht te laten indalen.
Eind van de middag gaan we naar een lodge van waar uit er mokoro trips worden georganiseerd. Mokoro's zijn een soort uitgeholde boomstammen voortgedreven door een "gondelier" die met een stok het bootje vooruit duwt. Het schijnt een relaxte manier te zijn om de delta te bekijken.
Tegen de tijd dat we bij die lodge zijn aankomen begint het weer te hozen. We vangen bot, er worden nu geen mokoro trips of sundowner boat tours georganiseerd omdat het waterpeil in de delta te laag is. We weten inmiddels dat het water voor delta uit de Angolese hooglanden moet komen en niet uit de hemel. Dit plaatje geeft het beter weer dan we kunnen opschrijven.
Het blijft een raar gevoel, het regent behoorlijk en er staan overal diepe plassen. Wel zien we dat, ondanks die regen, de rivier bij ons voor de deur geen naam mag hebben. Meer een zielig stroompje.
s Avonds is de regen gelukkig opgehouden. We eten Indiaas bij Tandurei. Erg smakelijk!
