12 Januari: Parys
Vandaag is het op naar Parys, Free State. De afstand is niet al te groot, 230 kilometer. We hebben voor Parys gekozen omdat het zo'n leuk klein stadje aan de Vaalrivier moet zijn met nogal wat ambachtelijke winketjes.
Voor we het stadje gaan verkennen eerst maar eens inchecken in ons onderkomen van vandaag, Mistique Waters geheten. Al snel zien we dat het enige mystieke aan deze lodge is het gegeven dat hij zulke goede beoordelingen krijgt op Tripadvisor. Onze mening, mwah.
Dan gaan we het dorp in. We gaan wat winkeltjes binnen en proeven overal de sfeer van de sixties. Niet alleen wordt allerlei huisvlijt in de winkeltjes verkocht maar ook op straat. Bijvoorbeeld boompjes gemaakt van ijzerdraad.
Wie weet komt er hulp van boven vandaag en verkoop je eindelijk weer eens wat...
We denken dat de straatverkoper hier maar eens langs moet gaan. Tenminste als hij wordt binnen gelaten. Het ziet er nogal uit als een exclusief wit bolwerk.
Volgens de lonely planet is "the place to be" O's restaurant. We gaan kijken of het wat is om daar vanavond te gaan eten. De setting is inderdaad erg mooi. Een grote, dicht begroeide oude tuin aan de rivier de Vaal.
Guess what, eindelijk tapbier! Mar had meer een fluitje in gedachten, maar ach, het is bloedheet en die laars verdwijnt in een rap tempo in de dorstige kelen.
Het eten 's avonds viel uiteindelijk wel wat tegen. Enerzijds omdat we door een hoosbui niet in de tuin konden eten en anderzijds om dat dit toch meer een veredeld fastfood restaurant blijkt te zijn. We stoppen weer behoorlijk wat vetten naar binnen en ons cholesterol niveau krijgt ook een aardige boost.
13 Januari: Boqate, Lesotho
Het plan was aanvankelijk om via Clarens naar Lesotho te gaan. Clarens is ook een stadje met arty farty winkeltjes. We doen het toch maar niet en besluiten om de ruim driehonderd kilometer naar Lesotho in één keer te rijden. We schieten goed op vandaag en klokslag twaalf uur zijn we nog maar zestig kilometer verwijderd van ons doel, het Botleng Guesthouse. De lodge ligt op vijftien kilometer van de grens en, tevens hoofdstad, Maseru.
Het is een chaos van jewelste aan de grens. Iedereen krioelt door elkaar en het is totaal niet duidelijk hoe het hier werkt. We sluiten achteraan de rij auto's en tot onze verbazing hobbelt het gestaag door en komen we zonder moeite Zuid Afrika uit en Lesotho in.
Tevreden over de vlotte gang van zaken tuffen we de laatste vijftien kilometer naar de lodge. Vanuit Parys hebben we hier drie nachten gereserveerd en zien al snel dat dit een prima keuze is geweest. We worden hartelijk ontvangen, krijgen een prachtige kamer. We zijn de enige gasten.
De eigenaar, Brian, komt een uur later naar ons toe en geeft allerlei suggesties over wat er te zien is in het land. Daarna vragen wij aan hem hoe het toch kan dat het aan de grens zo soepel loopt en dat onze paspoorten niet eens zijn gecontroleerd.
WAT, schrikt hij, zijn jullie zonder stempel in je pas Lesotho binnen gekomen? Ai ai ai, dan moet je nu terug om er eentje te halen anders kom je straks het land niet meer uit. We vertellen dat we ook geen stempel van de Zuid Afrikanen hebben gekregen en hij valt zowat van zijn stoel van verbazing. "You are in trouble", zegt hij.
Er zit niets anders op dan terug te gaan naar de grens en hij stuurt een bediende met ons mee. Tot onze stomme verbazing herhaalt het ritueel zich. Zonder enig oponthoud/controle rijden we door de grensovergang van zowel Lesotho als Zuid Afrika. Daar aangekomen maken we een U-bocht en gaan nu keurig achter stempels aan. Geen centje pijn, ook weer opgelost...
We eten vanavond in de lodge en als we aan tafel gaan zakt de zon net achter de horizon.
