2 Februari: Bogotá
Viva Air Colombia, de lowcost carrier waarmee we van Cartagena naar Bogotá vliegen, heeft een heel apart verdienmodel. Onze koffer weegt tot onze verbazing op hun weegschaal 23,2 kilo, 3,2 kilo overgewicht. Ook bij de andere Viva balie, exact hetzelfde. Bij de balie van een andere vliegmaatschappij weegt hij "slechts" 21,6 kilo. Nou, dan toch 21,6 kilo, mompelt de dame aan het loket, ook goed. We halen er nog wat uit tot de koffer net onder de toegestane 20 kilo is. De vlucht zelf verloopt probleemloos. Na de landing zijn de stewardessen nog wel een dik half uur bezig om de deur open te krijgen...
Volgende poging tot scam is de taxi van het vliegveld naar ons hotel, het Grand Park. Het is een officiële taxi, maar na vertrek lijkt het net of de meter op hol is. Als we duidelijk maken dat hij ons probeert te tillen is hij verontwaardigd. Vanaf dan loopt de meter opeens wel normaal. Bij het afrekenen verzint hij nog wat extra's maar daar tuinen we niet in.
Dan het hotel zelf. Het claimt vier sterren te hebben, maar daar twijfelen we aan. Drie is eigenlijk wel genoeg. Als we uiteindelijk na een uur wachten een kamer toegewezen krijgen blijkt die op de straatkant te liggen. Een oorverdovende herrie. We zien nu waarom het een vier sterren hotel is, de vierde ster zit in de ruit. Alsof de tijden van FARC en Pablo Escobar herleven.
We laten ons niet van de wijs brengen, lopen naar de balie, vragen en krijgen een kamer aan de rustige kant. Met uitzicht op de berg Montcerrat. Helaas begint het vrijwel onmiddellijk te regenen en wordt het uitzicht wat minder fraai.
Tegen een uur of vier lopen we naar het Museo Botero. Fernando Botero is dé schilder/beeldhouwer van Colombia. Hij is bekend om zijn stijl waarbij hij de geportretteerden opblaast en tot karikatuur maakt. De wandeling naar het museum zelf is letterlijk adembenemend. We moeten duidelijk wennen aan de hoogte (2650 meter).
Hieronder zomaar wat werken die ons aanspreken.
Er staat ook een kunstwerk van Dalí in dit museum.
Na het museum lopen we naar het plaza Simón Bolívar. Hij is de held van vele Zuid Amerikaanse landen en er zijn dan ook naar hem genoeemde pleinen in vrijwel elke stad. Er is uiteraard een kerk op dit plein.
Op het plein is het een drukte van belang. Veel chaggeraars, waaronder ook Venezolanen die hun vuurwater, chicha, aan de man proberen te brengen.
Op de hoek van het plaza zit dit hoogbejaarde stel te kijken naar al die drukte...
Om half zeven stappen we in de taxi naar Club Colombia. Daar we hebben afgesproken met Sandra en Luis, een Colombiaans echtpaar dat we een paar jaar terug in Tanzania hebben ontmoet. Het wordt een erg gezellige avond met heerlijk eten en lekkere wijn. We spreken af om over een week als we terugkomen in de stad elkaar weer te ontmoeten.