18 December: Bolivia
Van onze Hollandse buren in de lodge krijgen we een tip. Rij vanaf San Pedro ongeveer honderd kilometer richting de Argentijnse grens. Dat is een hardstikke mooie rit. Halverwege kun je dan in de verte laguna verde in Bolivia vanaf een mirador zien.
We hadden al eerder besloten om niet naar Bolivia te gaan vanwege de hoogte en het vooruitzicht vier dagen lang in een 4X4 te moeten zitten. Op deze manier kunnen we toch nog een beetje Bolivia "doen", zij het vanaf een afstand.
De weg gaat direct steil omhoog. San Pedro ligt op 2407 meter hoogte en de weg voert ons naar de Altiplano die boven de 4000 meter ligt. We komen een groep lama's tegen. Hier noemen ze ze geen lama maar llama wat je uitspreekt als jama.
Na ongeveer vijftig kilometer komen we de afslag naar Bolivia tegen. Zullen we... We hebben toch geen... Nou ja, we zien wel. We nemen het grindpad richting de grens. Wie weet hebben we vanaf daar een goed zicht op het "groene meer", laguna verde. Na tien kilometer hobbelen ligt de grens voor ons. Laguna verde is vanaf hier niet te zien.
Zullen we??? We lopen het hok in en vragen of we misschien met de auto door
mogen rijden naar laguna verde, het is maar twintig kilometer...
En nee, we hebben geen autopapieren voor Bolivia, noch zijn we langs de
Chileense douane geweest. Maareh... We willen wel graag uw mooie land...
We krijgen het consigne even wegwezen en terugkomen als de tourgroep die er staat weg is. Als we 10.000 pesos neertellen (veertien euro) dan krijgen we van hem het entreegeld van zes euro (in de locale munt Bolivianos) van het Reserva Nacional de Fauna Andina - Eduardo Avora. Laguna verde ligt in dat reserva. De rest van het geld... ach we zijn toch vrienden...
Vanwege de hoogte hier, 4620 meter, zouden wat cocabladeren niet weg zijn.Peet vraagt aan de immigratie medewerker of hij soms nog wat bladeren heeft. De man fronst zijn wenkbrauwen en komt even later terug met een plastic tas vol. Hoeveel willen we??? Zoiets? Nee, je hoeft niks te betalen, we zijn vrienden.
We hobbelen verder richting laguna verde. De weg is abominabel, maar ja. Dan komt het kantoor van het Park in zicht. De parkwachter is in het geheel niet corrupt en weigert ons zonder papieren door te laten. Na een verklaring te hebben getekend dat we van de immigratie wel mochten, tegen betaling en na veel gesoebat mogen we door onder voorwaarde dat hij NIET aansprakelijk is. Bovendien dat, als we controle tegenkomen, de auto in beslag kan worden genomen.
We gokken het erop en rijden door. Eerst komen we bij laguna blanca. Het barst hier van de flamingo's, voornamelijk Andes flamingo's maar ook James'.
Op de achtergrond ligt de vulkaan de Licancabur die 5960 meter hoog is.
De "weg" wordt almaar slechter. Steeds vaker moeten we een begaanbaar spoorzoeken. De Pejot kraakt en protesteert. Maar opeens ligt laguna verde voor ons.
Op de foto komt het misschien niet zo over dat het meer helemaal groen is. Er is geen leven meer in het meer.
Het waait hier enorm hard en het is ondanks de felle zon best wel fris. Mar moet weer de auto uit om een spoor te zoeken.
Hou je hoedje vast Mar!!!
Uiteindelijk komen we uit deze grindbak. Het was mooi, fantastisch mooi, maar welke gek gaat hier nu met een personenauto rond de meren rijden???
Terug bij het huisje van de parkwachter komen de buurmeisjes Rocio en Raquel nieuwsgierig kijken naar die twee maffe Hollanders. De sesamkoekjes die we ze geven gaan erin als koek.
We draaien om en blikken nog eenmaal terug naar de meren
voordat we terugrijden terug naar de grens. Het is mooi geweest. De slagboom wordt voor ons geopend. We mogen terug naar Chili.
Adios amigos, roepen ze ons na...
