17 December: wachten op Evan
Vandaag staat in het teken van wachten op Evan, de cycloon. De berichten verschillen, maar over het algemeen komt het er op neer dat het hoogtepunt wordt verwacht tussen zes en acht uur in de avond.
Na een uur of elf 's ochtends verandert het weer merkbaar en begint het te hozen. Tegen lunchtijd is het restaurant gesloten en zijn ze hier lachend overgeschakeld op roomservice. Door de stromende regen komen ze de borden fish and chips brengen.
Tegen half twee buldert het al behoorlijk en valt de stroom uit, halverwege de aflevering van Borgen die we op de laptop aan het kijken zijn om de tijd te doden. Op de accu kijken we verder terwijl Evan in kracht toeneemt...
Bij kaarslicht eten we ons diner, een tweede bord fish & chips. Het duurt nog tot acht uur in de avond voordat de noodstroom generator wordt aangezet. We gaan vroeg naar bed, de wekker staat op kwart voor zes. Onze vlucht staat gepland om negen uur de morgenochtend.
18 December: wachten op de vlucht
Als we wakker worden is het pikdonker. Veel water komt er niet uit de kraan, douchen wordt een beetje spetteren. Bij de receptie is het uitgestorven. Als we uiteindelijk daar iemand zien krijgen we te horen dat het vliegveld nog altijd gesloten is.
Ons hotel is er genadig afgekomen. Wel wat omgewaaide bomen en hier en daar stukken van het dak af, maar verder geen grote schade.
Het zwembad ligt er triest bij...
Om negen uur gaat Peet met de manager poolshoogte nemen op het vliegveld. Onderweg is het duidelijk dat er behoorlijk wat schade is aangericht. De stroomdraden bungelen over de weg, je moet ze zelfs af en toe wegduwen.
In de aankomsthal is de chaos compleet.
Buiten is de situatie niet veel beter.
Air Pacific geeft aan dat ze druk bezig zijn met het vrijmaken van de landingsbaan. Hun vliegtuigen staan niet hier, ze hebben al hun toestellen weg van de Fiji eilanden gehaald uit voorzorg. Dat heeft niet iedereen gedaan...
"Onze" Boeing 747 staat nu in Honolulu, zo'n vijfduizend kilometer verderop, te wachten tot hij kan opstijgen. Als alles meezit kunnen we om een uur of zes vanavond vertrekken. We hopen het maar, de tijd gaat zo langzamerhand dringen, morgenmiddag staat onze vlucht van Sydney naar Bangkok op het program.
Uiteindelijk vertrekken we zeven uur in de avond, na een jachtige boarding procedure van Air Pacific. Dat jachtige komt omdat je niet na negen uur 's avonds mag landen in Sydney en regels zijn regels. Extra pech, het is in Fiji een uur eerder dan in Sydney. Acht minuten na negen ploft de 747 dan toch neer op Kingsford Smith airport in Sydney. We hebben het gehaald, pfff.
Eenmaal op Australische bodem worden we er direct aan herinnerd dat dit een soort politiestaat is naar Amerikaans model. Officials schreeuwen tegen je zodra je ook maar iets dreigt te doen dat tegen één van de honderdduizenden regeltjes ingaat. Hier wordt eenieder met het dreigen van absurde boetes voor van alles en nog wat in toom gehouden. Het duurt bijna een uur voor we buiten staan en we in de taxirij toegeschreeuwd worden.
Uiteindelijk zijn we om half elf 's avonds in ons appartement, wat een daverende en aangename verrassing blijkt te zijn. Schitterend, ruim, luxe en noem maar op. Perfecte bedden, douche, twee airco's, keuken, het kan niet op.
Jammer dat we er maar één nacht van kunnen genieten. Zeker een aanrader dit Meriton Service Appartment! En dat voor acht tientjes per nacht.
