3 December: Bellingen

Ook vandaag houden we het niet helemaal droog. De luchtvochtigheid zit dik boven de 80% en dat maakt het zwaar. Na een kleine wandeling door het dorpje Bellingen zijn we al helemaal drijfnat van het zweet.

Bellingen is een mooi plaatsje met een aantal historische gebouwen. Deze dateert van ruim honderd jaar geleden.

En ook het Federal Hotel is niet recentelijk gebouwd.

We besluiten om landinwaarts te rijden en naar het Dorrigo National Park te gaan. Ook dit is werelderfgoed. Het regenwoud ligt op de breukslijn van Australië en Antartica toen ze beiden nog deel uitmaakten van wat eens Gondwana was. De weg kronkelt zich steeds hoger en hoger en langzamerhand zijn we letterlijk in de wolken beland. Jammer, er is hier een mooie skywalk op boomtophoogte van waaruit je bij goed weer de oceaan kunt zien. Nu dus even niet.

Er is een pad dat op grondniveau loopt en vanwaar je de bomen van onderaf kunt bekijken. Je ziet iets meer, het is een spookachtig gezicht.

Na het Dorrigo gaan we op hoop van zegen richting de kust. Wie weet breidt het stukje blauwe lucht zich wel uit en wordt het nog zonnig vandaag. We blijken nu echt in Kangoeroeland te zitten. Zachtjes zingt Peet de stokoude hit van het Cocktail Trio. Overal waar je kijkt zie je ze springen, lopen en staan. En er zijn macho's bij...

Het is niet al te ver naar de kust. Daar treffen we een prachtig verlaten strand aan, Hungry Head beach.

Helaas kunnen we de badspullen niet uit de tas halen. Het begint ook hier te regenen. We schuilen onder een afdakje..

Na een poosje houden we het strand voor gezien. Nee, het wordt geen lekker weer vandaag. Nog maar een Kangoeroe op de foto gezet. Nu een moeder met haar jong in de buidel.

4 December: Hunter Valley

Van Bellingen is het een dikke vierhonderd kilometer naar Rothbury in de Hunter Valley. Hier is een gemiddelde van vijfenzeventig per uur al heel wat, dus rekenen we op een uurtje of zes.

We hadden wat de wegen betreft een totaal ander beeld van Australië. Omdat de afstanden zo groot zijn verwacht je iets à la de Franse tolwegen, maar niets is minder waar. De belangrijkste verkeersader van noord naar zuid loopt langs vrijwel de gehele oostkust. In Queensland noemen ze deze weg, die begint bij Cairns, de Bruce Highway. In New South Wales heet de weg de Pacific Highway. Maar om deze wegen Highway te noemen... Het is eerder een soort Franse Route National die af en toe dwars door dorpen en steden gaat. Het grootste gedeelte is meer een verhard karrepad, zeker de Bruce.

Vandaag hebben we echter geluk en treffen zowaar een heel stuk vierbaansweg aan. Dat scheelt ons een uur rijden. Tegen een uur of half twee rijden we de Hunter vallei binnen, het oudste wijngebied van Australië. Snobisme is hier niet vreemd. Als we een biertje zoeken in een bottle shop roept de omhoog gevallen uitbaatster "this is WINE country". De prijzen van de wijnen liegen er overigens niet om. We zien dan ook weinig reden om een proeverij te bezoeken.

Omdat de vallei op minder dan tweehonderd kilometer van Sydney ligt is dit de ideale weekendbestemming voor de (te rijke) inwoners van de grote stad. De guide zegt hierover: "Every Friday they descend like a plague of Ralph Lauren-Polo-shirt-wearing locusts". 

Omdat het vandaag dinsdag is hebben we daar geen last van. Sterker nog, er is niet één van de zes kamers bezet van de Sovereign Hill Country Lodge als we daar aankomen. We betrekken de kamer en zien vanaf de veranda dat het goed is.

Deze lodge annex wijngaard is een jaar geleden gekocht door Ken en zijn vrouw Shannon. Ken is een gepensioneerde rechercheur Arglistig die vroeger drugsboeven moest opsporen in Sydney. 

De meeste eetgelegenheden zijn door de week dicht, maar bij Vittorio's is het dinsdag pizza/pasta avond. Daar hebben we wel zin in.

Klik hier voor het vervolg, van Hunter Valley naar Blue Mountains