We willen vroeg op pad omdat we een lange trip voor de boeg hebben, maar als we om kwart over 7 bij het restaurant staan is het nog dicht. Al snel blijkt dat we niet voor 8 uur iets wat op een ontbijt lijkt kunnen krijgen (de groep gaat voor), dus proppen we wat bananen in de mond en rijden weg.
De afgelopen nacht gaf hetzelfde beeld als de nacht ervoor: donder en bliksem. Ook is er het nodige gevallen. Bij ons zorgt dit voor afkoeling, hier echter niet. We meten de temperatuur van de dag af aan de tijd waarop we de airco in de auto moeten aanzetten. Vandaag al om half negen....het is dus heet!
Na 70 kilometer arriveren we een Xai-Xai (spreek uit sjaai sjaai), de provinciehoofdstad. We willen daar cateren voor ene verblijf in het Limpopo park, maar vind maar eens een supermarkt. Na heel veel zoeken vinden we een piepkleine buurtsuper die door een Indiër gerund wordt. Daar vinden we alles wat we nodig hebben.
Hiervandaan is het nog een uur of 4 rijden naar Massingir, een dorpje vlak voor
de gate van het Limpopo park.
Mozambique mag dan straatarm zijn, iedereen wil wel een mobiel en velen hebben
er eentje in bezit. Je ziet ze zelfs lopen in plaatsen waar een geen bereik is.
De strijd om de gunst van de klant is moordend. Van Vodacom krijgen we elke dag
1-2 sms-jes met aanbiedingen, spelletjes etc.
Behalve Vodacom is er nog een mobiele telefoon provider, M-Cell.
Reclame maken doen ze door overal in het land huizen te schilderen. M-Cell in
kanariegeel, Vodacom in keihard blauw en voorzien van hun kreet "Tudobom Vodacom"
(Alles goed? Vodacom). We hadden tot nu toe nog steeds geen huisje op de foto
staan, Massingir is onze laatste kans.
Verder is Massingir geen echt inspirerende plaats. De was hangt buiten en men hangt wat rond in de schaduw van een boom. Veels te heet!
Vlak voor de brug over het Massingir meer staat weer zo'n mooie boom in bloei.
Zo tegen een uur of half 3 komen we aan in Campismo Aguia Pesquera, waar we voor twee nachten een hut hebben gereserveerd. Die reservering is zoek, maar geen probleem, er is bijna geen hond in het kamp. In de hut is het bloedheet, onze temperatuurmeter wijst 35C aan. We hebben het niet meer en douchen om de beurt, maar het helpt maar even. Stroom is er niet, dus ook geen fan of airco. We besluiten ter plekke om hier maar 1 nacht te blijven, we willen luxe, comfort en niet langer meer afzien.
Het uitzicht over het meer mag er wel zijn. Het wordt hier al om 6.30 donker, dus lang kunnen er niet van genieten. In het kamp is geen restaurant, we koken ons eigen potje. We eten net voor de avond valt. Het is inmiddels nog maar 32C....
7 November: naar Kruger park
Tegen een uur of acht gaan we op pad. Het is bewolkt na weer een nacht met het gebruikelijke recept, onweer, regen, wind. Maar het is niet meer zo idioot heet. We hebben besloten om naar de Giriyondo grenspost te rijden om daar het Kruger park in te komen. In het Limpopo wonen nog een paar honderd mensen in dorpjes en het lijkt ons leuk om dat eens te bekijken, dus zetten we koers naar Massingir-Velho. Via dat dorp moet er een weg zijn naar Giriyondo en dat is op de kaart te zien een klein stukje omrijden.
Hier hebben ze toch wel eens blanken gezien en van jongs af aan weten ze wat ze dan moeten doen, de hand ophouden.
Bij de dorpspomp is het een gezellige drukte.
Eenmaal uit het dorp blijkt dat dit toch niet een verstandige zet is geweest. De weg wordt almaar slechter en slechter tot op een gegeven moment hij onbegaanbaar wordt. Om door de rivierbedding te komen ruimt Mar nog wat obstakels uit de weg.
Een paar honderd meter verder komen we krakend tot stilstand. De geul waar we half instaan is kniehoog en we hebben het helemaal gehad. Na enig heen en weer gejutter komen we uit deze put en maken rechtsomkeert. Toch maar via de "hoofdweg" naar Giriyondo.
De hele weg zien we geen wild. Het Limpopo park is tijdens de burgeroorlog bijna letterlijk leeggegeten en de mensen die er wonen zijn ook niet bevorderlijk voor de wildstand. We waren gewaarschuwd, maar dat het zo leeg was hadden we niet gedacht.
We gaan nog wel even een kop koffie drinken bij het Machampane kamp. Dit is een luxe tentenkamp aan de Limpopo rivier. Helaas steken de krokodillen hun kop niet boven water voor ons.
De rest van de weg rijden we vlot door en voor het middaguur staan we aan de grens met Zuid Afrika.